Tajemnice wsi

Katarzyna Puzyńska, z wykształcenia psycholog, jako pisarka zadebiutowała w ubiegłym roku powieści kryminalną „Motylek”. O książce pisano, że ma w sobie coś z Agathy Christie i coś Camilli Läckberg. Czyli: połączenie zbrodni w sielankowym otoczeniu i wnikliwych opisów życia bohaterów. Brzmi dobrze, kiedy więc usłyszałam, że lada moment ma się ukazać trzecia powieść Puzyńskiej, postanowiłam czym prędzej nadrobić zaległości i sięgnęłam po poprzednią, „Więcej czerwieni”, która – wstyd przyznać – długo czekała na swoją kolej na półce. Bardzo się cieszę, że w końcu zmobilizowałam się do lektury, bo zapewniła mi kilka przyjemnie spędzonych godzin.

„Więcej czerwieni” to druga część cyklu, który rozgrywa się w fikcyjnym Lipowie. Tym razem w jego okolicach dochodzi do śmierci dwóch młodych kobiet. Sprawę muszą rozwiązać młodszy aspirant Daniel Podgórski z Lipowa, aspirant Grzegorz Mazur z Żabich Dołów oraz policjanci z Brodnicy: komisarz Klementyna Kopp i nadkomisarz Wiktor Cybulski. Ofiary były w tym samym wieku, pochodziły z tej samej wsi. Sprawca obezwładnił je paralizatorem, pobił, pozbawił życia, następnie jednej wykłuł oczy, drugiej obciął uszy. Czy w Lipowie pojawił się seryjny morderca, który w taki sposób sygnuje swoje „dzieło”? A może wyjaśnienie tych zbrodni kryje się w przeszłości dziewczyn? Sprawy nie ułatwia fakt, że wkrótce ginie kolejna kobieta…

Policjanci nie skupiają się jednak wyłącznie na śledztwie. Daniela Podgórskiego trapi jego związek z poznaną wcześniej Weroniką – panią psycholog z Warszawy, Klementyna Kopp próbuje walczyć z zauroczeniem w młodszym koledze, a Wiktor Cybulski podejrzewa, że żona go zdradza. Ot, problemy zwykłych ludzi. Bo tak właśnie przedstawia swoich bohaterów Katarzyna Puzyńska: są tacy jak my, i jak my są trapieni różnymi sprawami. Trzeba jednak dodać, że niektóre postaci z książki są zbyt wyraziste. I nie chodzi mi wcale o Klementynę Kopp – ona, mimo swoich tatuaży, skóry i glanów oraz tego, że uważa się za „komiczną starą babę”, jest bardzo zwyczajna i budzi wyłącznie sympatię. Nieco karykaturalny jest za to Wiktor Cybulski, z jego przesadnie dobrymi manierami i przesadnym uwielbieniem do jedzenia.

Policjanci to oczywiście nie jedyne postaci pojawiające się w powieści. Ofiary zabójcy pochodziły z kolonii Żabie Doły, wokół niej więc kręci się akcja. Żabie Doły to typowa popegeerowska wieś. Brzydka, biedna, taka, gdzie każdy każdego zna, plotkowanie to ulubiony sport, a pozory bywają ważniejsze niż prawda. Największym szacunkiem darzy się tu dyrektora szkoły, szefa komisariatu i właściciela ośrodka wypoczynkowego „Słoneczna Dolina”, który zapewnia pracę wielu mieszkańcom tych okolic. Nie można też zapomnieć o pijaczkach pod sklepem – nieodłącznym elemencie krajobrazu. Żabim Dołom zdecydowanie więc bliżej do Wilkowyj niż St. Mary Mead. I to plus: obraz współczesnej polskiej wsi wyłaniający się z powieści jest zabawnie, ale i boleśnie prawdziwy.

Warto także wspomnieć o konstrukcji powieści. Choć „Więcej czerwieni” to spora objętościowo książka, nie ma w niej męczących dłużyzn. Morderstwo pojawia się niemal od razu, a narracja jest prowadzona z perspektywy różnych bohaterów – w tym sprawcy. Można rzec, że akcja toczy się powoli, acz nieubłaganie, a autorka wciąż podsuwa czytelnikom kolejne tropy i motywy. Od początku wiemy, że wszyscy mają tu swoje mniejsze lub większe sekrety. Pytanie tylko: czy któryś był tak duży, że doprowadził do śmierci kilku osób? I kim w takim razie jest morderca, który opowiada o swoim „dziele”?

Właściwie mam tylko jedno „ale”: za dużo tu powtórzeń w opisach. Już po kilku rozdziałach wiedziałam doskonale, że Eryk Żukowski jest dyrektorem szkoły, a Daniel Podgórski młodszym aspirantem, ba, pamiętałam nawet, że asystentka lokalnego patologa ma włosy w kolorze czekolady. Nie wiem, czy ta nadmiarowość miała być celowym zabiegiem wyróżniającym powieść. Mnie ona nie przekonuje; chwilami miałam wrażenie, że autorka ma raczej kiepskie mniemanie o potencjalnym czytelniku, skoro uważa, że trzeba mu wszystko powtórzyć mnóstwo razy, by do niego dotarło. Pomijając jednak to – i zakończenie, które bardziej pasowałoby do amerykańskiego thrillera niż polskiego kryminału – powieść „Więcej czerwieni” uważam za bardzo przyjemną realizację gatunku. I chętnie sięgnę po kolejną część przygód policjantów z Lipowa.

Udostępnij