Gdy modus operandi zwodzi na manowce

Modus operandi pozwala łatwiej zrozumieć sprawcę i – w teorii – szybciej doprowadzić go przed oblicze sprawiedliwości. Taktyka ta idealnie sprawdza się przy seryjnych mordercach, którzy zabijają pod wpływem impulsu i mogą wybierać swoje ofiary przypadkowo, ale zabijają je w charakterystyczny sposób. Kiedy jednak psychopata zapragnie oszukać system, to nic go nie powstrzyma, a już na pewno nie będzie na tyle głupi, aby nie wiedzieć, jak ważna jest jego „metoda zabijania”. Czy da się sfingować śmierć? Czy jesteśmy w stanie wyjść poza schematy i myśleć jak morderca?

Frank Quinn zostaje ponownie zwerbowany przez komisarza Renza, aby pomógł mu w rozwikłaniu najświeższych morderstw szkalujących dobre imię Nowego Jorku. Oczywiście to głównie na własnym dobrym imieniu zależy Renzowi… Ale z drugiej strony ten cwaniaczek, nawet mając własne powody, dba w końcu o bezpieczeństwo tego miasta. Coś, czego Quinn już nie może robić – jak miałby wrócić po incydencie z fałszywym oskarżeniem? Taka łatka przyklejona raz zostaje na zawsze. Nawet jeśli tylko w głowach innych ludzi. W obliczu tak makabrycznych zbrodni Renz nie widzi jednak innego równie kompetentnego człowieka do rozwikłania tej zagadki. Czy Quinn i jego zespół schwytają mordercę? A może zachowanie profesjonalnej relacji między byłymi kochankami będzie zbyt trudne? Czy mieszkańcy Nowego Jorku będą mogli poczuć się bezpiecznie?

Kryminały to jego specjalność, wydał ich niemal pięćdziesiąt, a wciąż są zadziwiająco dobre i intrygujące. John Lutz pisze bardzo charakterystyczne powieści, doceniono go za kunszt pisarski wieloma nagrodami. Cykl o Franku Quinnie liczy łącznie dziesięć tomów, a „Bez śladu” jest jego trzecią pozycją. Nowy Jork z perspektywy zbrodni zyskuje nowe, mroczne oblicze, które wcale nie zachęca do odwiedzin. Lutz sytuuje tego wyjątkowego przestępcę i jego morderstwa w mieście pełnym anonimowości, którego nazwy ulic zupełnie nic nam nie mówią, wręcz potęgując wrażenie wyobcowania (podobnie muszą czuć się bohaterki tej powieści – same w wielkim mieście). To bardzo dobre zagranie, które umożliwia czytelnikowi utożsamienie się z powieścią. Krótkie rozdziały z wyrazistą puentą, sprawiają, że chcemy czytać następny i następny. Równowaga pomiędzy monologami i dialogami oraz narracją sprawia, że nie czujemy się przytłoczeni nadmiarem żadnego z nich. Do tego atrakcyjna fabuła, z wartką akcją i intrygującym konceptem zbrodni, którego wielowątkowość może być na początku ciut zawiła (ale wszystko nabiera barw wraz z rozwojem akcji). Wyraziste postaci pierwszoplanowe, mające skazy na charakterze jak każdy z nas, zmagające się z problemami życia codziennego oraz drugoplanowe, niebędące jedynie tłem dla zbrodni, dopełniają obrazu dobrego amerykańskiego kryminału.

Podsumowując – logicznie nakreślona fabuła, z dużą dawką detektywistycznej pracy i analizy psychologicznej sprawcy, czynią powieść „Bez śladu” klasycznym kryminałem z ciekawą zbrodnią.

Marta Zagrajek

 

Bez śladu
John Lutz
Przekład: Bartosz Kurowski
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Warszawa 2015

 

Recenzja powieści "Seryjny" Johna Lutza

Udostępnij