Kiedy znika dziecko

Wiedzieliście, że w Wielkiej Brytanii co trzy minuty policja przyjmuje zgłoszenie o zaginięciu dziecka? Ten fakt z pewnością wpłynął na powstanie powieści „Dziewięć dni” Gilly Macmillan. Debiut brytyjskiej autorki to thriller psychologiczny, którego fabuła kręci się właśnie wokół zniknięcia pewnego chłopca.

Rachel Jenner niedawno rozwiodła się z mężem i od tamtej pory samotnie wychowuje syna, ośmioletniego Bena. Któregoś jesiennego dnia wybierają się z psem na spacer do lasu pod miastem. Chłopiec biegnie sam do przodu – i znika. Szybko staje się jasne, że to nie żart płatany przez chłopca. Czy Ben się zgubił? A może spełnia się właśnie najczarniejszy scenariusz rodziców i dziecko zostało porwane? Jak wskazuje tytuł, powieść (poza prologiem i epilogiem) opisuje dziewięć dni po zniknięciu Bena. Dziewięć nieskończenie długich dni…

Głównym narratorem powieści jest Rachel. Matka Bena opisuje jego zaginięcie z pewnej perspektywy czasowej, zwracając się bezpośrednio do czytelnika, co pozwala zmniejszyć dystans między nim a opisywanymi wydarzeniami i niemal boleśnie poczuć to, co czuje matka po zaginięciu dziecka. Jej wyrzuty sumienia, targające nią emocje, strach tak silny, że uniemożliwia jej panowanie nad sobą – to wszystko znajdziemy we fragmentach opisujących wydarzenia z perspektywy Rachel. Dopełniają je wspomnienia inspektora Clemo, który prowadził śledztwo w sprawie zaginięcia chłopca, i stenogramy z jego późniejszych sesji terapeutycznych. Niemal każdy z opisywanych dziewięciu dni rozpoczynają fragmenty internetowych artykułów dotyczących tej sprawy; uzupełniają one obraz wydarzeń niejako „z zewnątrz”, z perspektywy osób niezaangażowanych w sprawę (i pokazują, jak łatwo ludziom przychodzi ferowanie wyroków, często niesprawiedliwych).

„Dziewięć dni” to spokojna, a jednak na swój sposób wciągająca książka. Autorka nie żałuje czytelnikom szczegółów, każda pojawiająca się tu postać – nawet nieszczególnie istotna dla akcji – zostaje dokładnie przedstawiona, każde miejsce opisane ze szczegółami, nawet przedmioty mają swoje miejsce. To skupienie na detalu sprawia, że powieść jest niemal statyczna. A jednak nie nudzi, bo nie pozwalają na to wyraziste postaci. Z jednej strony mamy więc matkę, która po zaginięciu dziecka szaleje (i to nie hiperbola!) z rozpaczy. Z drugiej: policjanta, który nie powinien angażować się emocjonalnie w śledztwo – a jednak to robi. I to właśnie portret psychologiczny inspektora Clemo zrobił na mnie w powieści Macmillan największe wrażenie. Przez tę postać autorka uświadamia czytelnikowi, że zniknięcie dziecka wpływa nie tylko na jego najbliższych i może zmienić na zawsze życie wielu innych ludzi.

Warto nadmienić, że oryginalna wersja językowa powieści ma dwa tytuły. Pierwszy, „Burnt paper sky” (taki widnieje na stronie redakcyjnej), można by przetłumaczyć jako „Spopielone niebo”. Metaforyczny epitet świetnie oddaje smutny, przytłaczający wręcz klimat powieści. Za Oceanem powieść natomiast ukazała się jako „What she knew” („Co ona wiedziała”) – ten z kolei tytuł przekierowuje uwagę czytelnika na matkę, podkreśla jej perspektywę. Polskie „Dziewięć dni” kładzie natomiast nacisk na czas akcji – tak krótki, a jednak mieszczący tak wiele wydarzeń, a przede wszystkim nieskończenie wiele skrajnych emocji. I dla tych emocji właśnie warto zapoznać się z debiutancką powieścią Gilly Macmillan – choć autorka traktuje temat zaginięcia dziecka dosyć schematycznie, w związku z czym nie znajdziemy w „Dziewięciu dniach” żadnych nietypowych rozwiązań fabularnych, rzecz jest intrygująca.

 

Udostępnij