Nie ma ludzi bez winy

Amerykańska prowincja była już po wielokroć miejscem akcji mniej lub bardziej udanych filmów czy książek. Można by zatem zaryzykować stwierdzenie, że znamy ją od podszewki i nic, ani jej bohaterowie, ani ich losy, nie mogą nas już zaskoczyć i zaciekawić. Toteż powrót w te okolice zdawać by się mógł czasem zmitrężonym na zagłębianie się po raz kolejny w tych samych schematach i klimacie. Sztampowość jest współcześnie samobójstwem dla autora, próbującego jawnie bądź w nieco więcej zawoalowany sposób raczyć czytelnika tym, co znanym mu już dziełem. Może jedynie przybranym w modnie odświeżone szatki, pasujące do chwilowego trendu. Doskonale zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę Brian Freeman.  Powieść „Cmentarzysko” zabiera nas w podróż do tej krainy amerykańskiej prowicji, czyniąc to mocno okrężnymi drogami; pozwala ją dostrzec jedynie przez zaprószone świeżym śniegiem szyby.

„Jest to już piąta książka autorstwa Freemana. W 2011 roku była nominowana do nagród przyznawanych przez Międzynarodową Organizację Pisarzy Thrillerów. Co więcej, twórca był wielokrotnie nagradzany na przestrzeni lat za swoje osiągnięcia literackie. Nie może zatem dziwić, że jest publikowany w prawie pięćdziesięciu krajach świata i kilkunastu językach. Jego utwory określane są mianem thrillerów psychologicznych z nieodłączną nutą suspensu. Tym razem Brian Freeman przenosi nas na Środkowy Zachód Stanów Zjednoczonych, do pokrytej jeziorami i lodem Minnesoty. Jednej nocy los splata ze sobą w dziwny sposób dwie makabryczne historie, pozornie niemające ze sobą nic wspólnego: z domu zamożnego chirurga znika w niewyjaśnionych okolicznościach jego malutka córeczka, zaś wśród farm, zagubionych pośród lasów i pól, morderca kobiet ponownie atakuje. Przed wyzwaniem rozwiązania tych koszmarnych wypadków staje porucznik Jonathan Stride wraz z miejscową policją. Detektyw po niedawnym wypadku, jakiemu uległ podczas akcji, jest systematycznie nękany atakami paniki, niszczącymi zarówno jego samego, jak i jego związek z policjantką Sereną Dial. Stride musi zatem uporać się z wieloma przeciwnikami, krocząc wciąż po zdradliwym gruncie lokalnych sekretów i układów.

Brian Freeman, odkrywając przed nami mroki tajemnicy, odsłania jednocześnie kulisy przez lata tajonych rodzinnych rozczarowań, nieporozumień i przede wszystkim milczącego cierpienia. Właśnie próba analizy zawartości dusz i sumień, determinujących ludzkie wybory, zdaje się niezwykle interesującym elementem „Cmentarzyska”. Mamy zatem do czynienia z dwiema dość klarownie zarysowanymi pespektywami. Z jednej strony jest to pościg za dokonaną zbrodnią, z drugiej wewnętrzna walka postaci, jaką toczą sami ze sobą. Ich samotność, tęsknota, ból po stracie oraz ogromne pragnienie miłości i spełnienia zostają chwilami bardziej wyeksponowane niż właściwa akcja. Autor wyprowadza z tych wszystkich długo tajonych udręk desperację oraz to wszystko, co może ona za sobą pociągnąć. Zło pozostaje dla niego złem, lecz można na nie spojrzeć z diametralnie różnej perspektywy. Freeman nie ocenia jednoznacznie swoich bohaterów i podjętych przez nich wyborów, każdy może mieć coś na sumieniu. Autor pozostawia czytelnikowi furtkę, aby to on mógł dokonać werdyktu.

Doskonale skonstruowana fabuła, zaskakujące rozwiązanie, zagmatwana i wielowarstwowa akcja – to wszystko czyni z powieści Briana Freemana pozycję niezwykle atrakcyjną dla polskiego odbiorcy. Napisana jest językiem bardzo przystępnym i wciągającym. Prowokuje natychmiastowo do utożsamiania się z opisanymi bohaterami lub przynajmniej zrozumienia kierujących nimi motywów. Odnajdą tu bardzo wiele dla siebie zarówno miłośnicy skomplikowanych zagadek kryminalnych okraszonych strachem i napięciem, jak i entuzjaści psychologicznych intryg, pełnych sprzecznych impulsów oraz retardacji. Godne polecenia.

 

Udostępnij