Duch miasta

Koontz, jeden z najpoczytniejszych i najpłodniejszych autorów literatury z gatunku mystery (bardziej swojsko rzecz ujmując: dreszczowca i grozy), zmienia front. Jego najnowsza powieść różni się od wcześniejszych zarówno treścią, jak i stylem, chociaż wciąż nie brak tajemnicy, napięcia, nutki czegoś nieziemskiego i przede wszystkim znakomicie podanej opowieści, którą czyta się jednym tchem.

Bohaterem „Miasta” jest Jonasz Kirk, obecnie pięćdziesięciolatek, który z perspektywy minionego półwiecza snuje opowieść o swoim życiu. I mieście. A właściwie miłości do miasta, które potrafiło także dać mu coś z siebie. Na świat przyszedł w utalentowanej rodzinie z tradycjami, jako Jonasz Ellington Basie Hines Eldridge Wilson Hampton Armstrong Kirk. Mnogość imion nie była jednak dowodem nadzwyczaj wysokiego pochodzenia, a rodzinnej pasji do muzyki i chęci nazwania dziecka (wyrażanej przez ojca; dziadek chłopca jej nie podzielał) na cześć tych, którzy osiągnęli absolutną wielkość. Muzyka była zresztą czymś, co przesiąkało całe życie Jonasza. Dziadek – wielki pianista, utalentowana wokalnie matka… On również starał się odkryć w sobie talent, ale nie miał łatwego życia. Porzucony przez ojca, żyjący tylko z matką, która musiała się imać nieszczególnie jej odpowiadającego zajęcia: śpiewania w klubie nocnym, którego właściciel chętnie zatrudniłby ją nie tylko do tego, skrywał pewną wielką tajemnicę. Pewnego dnia poznał ją – dziwną kobietę, być może wariatkę, która jednak wiedziała zbyt dużo o nim i jego bliskich. I o samym mieście także. Wiedziała o rzeczach, o których nie powinien wiedzieć nikt. Powiedziała mu, że jest duszą miasta, która zstąpiła pomiędzy ludzi, by zamieszkać wśród nich. I wszystko wskazywało na to, że mówiła prawdę. Mały Jonasz ochrzcił ją mianem Pearl, a od tamtej chwili owa dziwna kobieta miała niebagatelny wpływ na jego dalsze życie...

Być może powyższy opis brzmi osobliwie. Sam przyznaję, że kiedy przeczytałem blurb tej powieści, nie byłem co do niej przekonany, a kiedy zabrałem się w końcu do lektury i – już na samym początku – dowiedziałem się o istnieniu kobiety, która twierdzi, że jest wcieloną w ludzką postać duszą miasta, pomyślałem: co ten Koontz wyprawia?! Zdarzały mu się już kiepskie momenty, wyjaśnienia często kulały, a pomysły miewał nie do końca spełnione, ale coś takiego? A jednak „Miasto” pokazało, jak bardzo się myliłem i że z wiekiem ten pochodzący z Pensylwanii autor wcale nie stracił tego, co najlepsze w jego twórczości.

Jakie jest „Miasto”? Wydawałoby się, że lśniące, błyszczące i pełne blichtru, jednak to wrażenie szybko znika. Bohaterowie nie należą do wyższych sfer, ich „sława” nie przekłada się na bogactwo i szalone, wesołe życie śmietanki towarzyskiej. Są zwyczajni, pełni problemów, trosk i smutków. Są prości. Kochają, nienawidzą, boją się, a czytelników przekonują swoim podobieństwem do każdego z nas. Kiedy w ich życie powoli wsącza się coś złego, kibicujemy im, jesteśmy po ich stronie. Autorowi natomiast wierzymy, wierzymy w to, co nam przedstawia, nawet jeśli jest skrajnie oderwane od rzeczywistości.

Powieść czyta się bardzo przyjemnie i z napięciem, a zadawane przez Koontza pytania i paranormalne wątki intrygują. Najciekawsza okazuje się jednak warstwa obyczajowa i relacje rodzinne Jonasza. Ale reszta nie zostaje w tyle. I choć Koontz zmienił się nie do poznania, „Miasto” to znakomita propozycja, która spodoba się zarówno miłośnikom jego twórczości, jak i nowym odbiorcom pragnącym mocnych, choć stonowanych wrażeń.

Udostępnij