„Czas jest mordercą” to najnowsza powieść francuskiego pisarza Michela Bussiego. Jej bohaterką jest Clotilde, kobieta, która po ponad 20 latach wraca na miejsce wypadku, w którym zginęli jej rodzice i brat. Na miejscu otrzymuje list... od matki.

• 6 powieści
• 3.6 miliona sprzedanych egzemplarzy w 35 krajach

Lato 1989

Korsyka, półwysep Revellata, między morzem a górami. Droga prowadząca nad urwiskiem, dwudziestometrowy parów, samochód, który jedzie zbyt szybko... i wpada w przepaść. Jedyna, która przeżyła -  piętnastoletnia  Clotilde.  Rodzice i brat  zginęli na jej oczach.

Lato 2016

Clotilde po raz pierwszy wraca na miejsce wypadku. Z mężem i kilkunastoletnią córką jedzie tam, by przegnać demony przeszłości. Na tym samym kempingu, na którym spędziła ostatnie lato  z rodzicami, otrzymuje list.  List podpisany przez matkę.

To ona żyje?

Michel Bussi o mistrzowsku łączy manipulację, emocje i napięcie. Po polsku ukazało się 6 jego książek: „Czarne nenufary”, „Samolot bez niej”, „Nie puszczaj mojej dłoni”, „Nigdy nie zapomnieć”, „Mama kłamie” i „Czas jest mordercą”. W 2016 roku Bussi znalazł się na drugim miejscu rankingu najlepiej sprzedających się pisarzy francuskich dziennika „Le Figaro”. Jego powieści przetłumaczono na ponad 30 języków.

Fuego wpadło prosto na drewnianą balustradę. 

Trzy deski oddzielające drogę od przepaści zrobiły, co mogły. Pod wpływem uderzenia wygięły się; rozbiły oba reflektory fuego; porysowały zderzak. 

W końcu ustąpiły. 

Tylko trochę zwolniły pęd samochodu. Jechał dalej, prosto, dokładnie tak jak na filmach animowanych, w których bohater biegnie w próżni, wreszcie się zatrzymuje, spogląda, zdziwiony, na swoje nogi, nagle wpada w panikę… i leci w dół jak kamień. 

Clotilde poczuła to. Że fuego nie dotyka już ziemi. Że realny świat właśnie znika. Jak luka w rozumie, coś, co nie może się zdarzyć, nie naprawdę, nie im, nie jej. 

Pomyślała o tym przez ułamek sekundy, tuż przed tym, kiedy rzeczywistość runęła. Zanim fuego najpierw roztrzaskało się o skały, a potem dwa razy przekoziołkowało. 

Klatka piersiowa i głowa taty rozbiły się na kierownicy, kiedy samochód uderzył pionowo w kamienne bloki. Głowa mamy została zmiażdżona przy drugim dachowaniu na skale, która przebiła drzwi. Przy trzecim dach otworzył się nad nimi niczym stalowa szczęka. 

Ostatnie uderzenie. 

(fragment powieści)

 

 

Udostępnij